ArtPop - Part Two

Przełykam głośno ślinę z nienaturalnym wysiłkiem. Czuję, jak żołądek podchodzi mi do gardła i na razie nie ma ochoty wrócić na swoje miejsce.
Wiem, że moja odpowiedź się nie zmieni, ale i tak zwlekam możliwie długo z jej udzieleniem. Usiadłszy na pobliskim krześle, zmuszam się do spojrzenia Jamesowi w oczy i możliwe do zranienia go jak nigdy dotąd. Jego tęczówki w kolorze ciemnego piwa patrzą na mnie z ufnością i niecierpliwością. Kryją się w nich nieskończone pokłady nadziei.
Przestaję panować nad mięśniami swojej twarzy. Już nie są bez wyrazu. Teraz napinam je do granic możliwości. Nie zdziwiłabym się, gdyby przez to pękło mi jakieś naczynko.
- Nie zgodzili się – ledwo sama słyszę słowa wydobywające się z moich ust.
Czuję, jak ziemia usuwa mi się spod stóp. Nie jestem wstanie podnieść wzroku. Wbijam go tępo w swoje splecione na kolanach dłonie.
James nic nie mówi. Słyszę jedynie jak powietrze ze świstem opuszcza jego płuca. Teraz mam wyrzuty sumienia. Może za mało byłam przekonująca, gdy rozmawiałam z rodzicami. Prawdą jest też to, że niezbyt się do tego przyłożyłam. Nie chcę jechać. Nieważne jak bardzo kocham i jestem oddana Jamesowi, nie prostu nie chcę. To tutaj mam rodzinę, przyjaciół, a niedługo rozpoczynam studia na uniwersytecie stanowym. W tym miejscu mam swoje życie i nie chcę z niego rezygnować. Taka decyzja jednak niesie ze sobą konsekwencje. Gdy James wyjedzie do Los Angeles, a ja zostanę w Minnesocie, będę usychać z tęsknoty za nim. Gdybym jednak z nim pojechała… Jest tyle samo argumentów za, jak i przeciw. To niewiarygodne, że w tak krótkim czasie bezwładnie i nieodwołalnie uzależniłam się od jednego chłopaka.
Mogłabym nawet odnaleźć się w kalifornijskim klimacie. Wiecznie piękna pogoda – to nie byłoby takie znowu wielkie poświęcenie. Terminy składania papierów na uczelnię Stanforda jeszcze nie minęły. Mogłabym nawet zrobić sobie rok przerwy między szkołą średnią a studiami, ale… I tu zawsze pojawia się jakieś ale. Tym razem to są moi rodzice. Nie mogą przyjąć do wiadomości, że mają już dorosłą córkę. Ciągle traktują mnie jak małą dziewczynkę, a gdyby nawet im na to pozwolono, przywiązaliby mnie do kaloryfera.
James chodzi tam i z powrotem po pokoju. Jego zmiany kierunku są tak chaotyczne, że w końcu podnoszę wzrok i patrzę na niego z większą uwagą. Panele z ciemnego drewna roznoszą po pomieszczeniu odgłosy jego kroków.
- James… - szepczę, ale mnie nie słyszy. – Przepraszam – mimo wszystko kończę.
Tylko to jedno słowo przerywa całą jego wędrówkę. Chłopak zamiera w miejscu i patrzy mi prosto w oczy. Jego przepełnione smutkiem i odrzuceniem, a moje niewypłakanymi łzami.
- Myślałem, że wyjdziemy razem. – W tych słowach zawiera cały swój żal do mnie.
- Myślisz, że tego nie chcę? – doskonale rozumiem, co ma na myśli.
- Nie wiem, co mam myśleć.
Odwracam wzrok od twarzy Jamesa. Nie wiedziałam, że potrafi być takim egoistą. W ogóle nie sądziłam, że jego delikatna i współczująca natura zna taką cechę.
Wstaję z krzesła jedynie siłą woli. Mięśnie mam jak z waty. Serce mi krwawi, a mózg nie może sobie poradzić z nowym odkryciem. Rozumiem, że James czuje się odrzucony, ale nie musi patrzeć na mnie z taką odrazą.
- O której masz jutro samolot? – pytam, zakładając torebkę na ramię.
Rzucam mu ostatnie spojrzenie, w którym nie ma już wcześniejszej miłości. Teraz tylko bezgraniczna obojętność.
- O ósmej – słyszę jego odpowiedź, gdy ja już jestem na zewnątrz. Te dwa słowa jeszcze długo brzmią mi w uszach.

To be continued...

-----------------------------------------------

Nowa notka! I może jak już zauważyliście; nowy wygląd, brak baneru z informacją o zamknięciu... Zastanawiam się tylko, czy dalej chcecie czytać tylko o BTR? Może zacznę pisać coś bardziej fantastycznego? Piszcie w komentarzach ;)
Ah. No i oczywiście piszcie, co myślicie o tej notce!