Rozdział 24.

- Musimy coś zrobić, żeby Wera i Logan się pogodzili. – wypaliłam.

- Ciekawe jak mamy to zrobić, skoro nawet nie wiemy o co się pokłócili. – odpowiedział zrezygnowany Kendall. Popatrzył w boczne lusterko samochodu i zmarszczył brwi. – Czy to nie Weronika czeka na ciebie pod domem?

Obróciłam się do tyłu. Tak, to była ona. Siedziała na werandzie i bazgrała coś na kartce. Pewnie kolejny genialny portret Logana. Od jakiegoś czasu tylko jego rysowała.

- Tak, to ona. Może uda mi się wyciągnąć od niej o co chodzi z Loganem.

- Trzymam kciuki. – szepnął i nachylił się by mnie pocałować, ale nie jak zwykle w policzek, tylko tym razem w usta. Ten niewielki gest wystarczył żeby moje serce zaczęło bić jak szalone.

- Dobra, idę. Pa. – pożegnałam się i wysiadłam szybko z samochodu. Bałam się, że zrobię coś głupiego zostając choćby chwilę dłużej w środku.

Podeszłam szybkim krokiem do Wery i usiadłam koło niej na schodach. Kendall wycofywał samochód z naszej ulicy, ale zobaczyłam jak mi macha. Posłałam mu ciepły uśmiech. Nie mówiłam nic, dopóki jego auto nie zniknęło z pola widzenia. Weronika pochylała się nad kartką i zacięcie rysowała kolejnego Logana. Musiałam przyznać, że wychodziło jej zajebiście. Dopiero po chwili podniosła na mnie wzrok i wydęła usta w coś na kształt uśmiechu, ale wyszedł jej grymas.

- Długo was nie było. – powiedziała w końcu.

- Wiesz, te amerykańskie korki. – odparłam ze śmiechem, choć wiedziałam, że Wera nie ma humoru.

- Powinnam powiedzieć ci już dawno, ale było tyle spraw do załatwienia. Potem Kendall miał wypadek i nie chciałam ci się narzucać z moimi problemami.

- Może powiesz mi co się stało? – popędziłam ją.

- Uderzyłam Logana. – przyznała ze wstydem.

- Ale jak to? – zdziwiłam się.

- On mnie pocałował, a ja go uderzyłam.

- Ale dlaczego?

- On ma dziewczynę! – wykrzyczała bliska płaczu.

- Jak to?

- Tak to. – teraz już się rozpłakała.

- Wiesz co? Chodź, odprowadzę cię do domu, a ja muszę coś załatwić. Tylko czekaj chwilkę – powiedziałam wygrzebując z kieszeni telefon. Kendall odebrał już po drugim sygnale. – Gdzie jesteś?

- Dwie ulice od ciebie utknąłem w gigantycznym korku. – odpowiedział nadąsany.

- Mógłbyś po mnie przyjechać? Musimy coś załatwić. To pilne.

- Jasne. Już jadę. – powiedział i rozłączył się.

- C-co ty chcesz do choler-ry zrobić? – zapytała Weronika przez łzy.

- Chcę ci tylko pomóc. A teraz chodź. – odparłam stanowczo i zaprowadziłam ją do domu.

- P-proszę cię, n-nie zrób ni-nic głu-głupiego. – powiedziała tylko i zniknęła w swoim pokoju, a ja wsiadłam do samochodu Kendalla, który pojawił się chwilę potem. Wiedziałam co robić.