Rozdział 25.

- Przypomniałam sobie mój dzisiejszy sen. – zaczęłam.

- Znowu Zuza dawała ci się we znaki? – zażartował.

- Nie, nie tym razem.

- To co ci się śniło? – spytał z ciekawością w głosie.

- Śniło mi się, że każdy miał napisać fraszkę o czym chce, a potem zaprezentować ją przed klasą. Moja była totalnie głupia.

- Jaka? Powiedz..

- Wyśmiejesz mnie.

- Wcale nie.

- Eh. – westchnęłam. – Dobra. Tylko się nie śmiej! To szło chyba jakoś tak…  Mój Kendallu, czas już leci. Chcę mieć z tobą dużo dzieci. Ah, Loganie. Mój baranie. Chodźmy, zaraz grzybobranie. Mój Carlosie, Instagramie.                                                                                                                      Opraw Ewę w antyramie. Mój ty Jamesie, mój Dragonie. Siedzisz Foxu na ogonie. Moi chłopcy, moje cuda. Ależ mają zgrabne uda. – wyrecytowałam z pamięci. Od rana powtarzałam tę fraszkę, by jej nie zapomnieć.

- Łał. Naprawdę chcesz mieć ze mną dużo dzieci? – zaśmiał się.

- Powiedziałeś, że nie będziesz się śmiać! – wrzasnęłam i dałam mu kuksańca w żebra.- I nie mogę brać odpowiedzialności za to co wymyśla mój mózg, gdy śpię.

- Ale to jest zabawne. Wiesz, że nasze sny mają przecież związek z prawdziwymi pragnieniami? Najbardziej trafiłaś do Carlosa. On cały czas siedzi na Instagramie. A tę część o Jamesie, to lepiej mu nie mów. Jest strasznie wrażliwy na punkcie Foxa.

- Zastosuję się.

- Naprawdę mamy zgrabne uda? – zapytał, a ja zrobiłam się czerwona jak burak. – Jeśli myślisz, że przestanę, bo się rumienisz, to się mylisz. Lubię jak się rumienisz. – uśmiechnął się łobuzersko.

- Ale ja nie lubię się rumienić. – burknęłam i spuściłam głowę, a włosy zasłoniły mi twarz.

- Hej, hej. – wyszeptał głaskając mnie po policzku. Uniósł mój podbródek i spojrzał mi w oczy. Chciał coś powiedzieć, ale najwidoczniej zapomniał i powiedział coś zupełnie innego. – Masz piękne oczy.

- Ale co to ma.. – zaczęłam, ale nie zdążyłam dokończyć, bo usta Kendalla przywarły do moich. Krew we mnie zawrzała i nie mogłam myśleć. Kendall wplótł mi palce we włosy i przywarł do mnie jeszcze mocniej. Całowalibyśmy się pewnie jeszcze długo, gdyby nie jakiś drażliwy kierowca, który zaczął trąbić. Odsunęłam się od Kendalla na kilka centymetrów i zaczęłam się śmiać. Od kilku minut staliśmy na środku kalifornijskiej drogi w godzinach szczytu. Wielki korek, który był tu kilka minut temu, zaczął się powoli rozładowywać, a my mieliśmy zielone światło.

- Co cię tak śmieszy? – zapytał aksamitnym głosem.

- Lepszego miejsca na okazywanie uczuć chyba nie mogłeś wybrać.

- Zapomniałaś, że jestem romantykiem? – zażartował.

- A no tak, to wiele wyjaśnia. – uśmiechnęłam się. – A teraz może być już jechał, bo zaraz ktoś nas roztłamsi?

- Taak. Masz rację. – wymamrotał i pośpiesznie ruszył. – Właśnie, powiesz mi co chcesz zrobić w sprawie Logana i Wery?

- Jasne, tylko muszę wiedzieć. Logan ma dziewczynę?

- Tak. Ona nazywa się chyba Zendaya? Zoey? Nie, czekaj. To Zuza! – oznajmił po chwili z pewnością w głosie.

- Chyba nawet wiem o którą Zuzę chodzi.

- Znasz ją?

- A ile może być dziewczyn o imieniu Zuzanna w jednym amerykańskim mieście? Chodzę z takową do klasy. To musi być ona.

Kendall nie odpowiedział. Patrzył tylko tępo w drogę i już po kilku minutach dotarliśmy pod studio. Właśnie w tym miejscu niedawno przeżywałam najgorsze chwile swojego życia. Osoba, którą kochałam, została potrącona przez samochód. Czegoś takiego nie da się opisać. Wysiadając z auta, dostałam nową wiadomość i przeczytałam ją na głos.

- Już nic nie musicie robić. Dzięki. Wera. O co jej chodzi?

- Nie ma tu samochodu Logana. – stwierdził chłopak, rozglądając się po parkingu. - Myślę, że sami sobie poradzili.

- Czyli niepotrzebnie tu jechaliśmy?

- Jak uważasz. Co powiesz na to, żebyśmy pojechali do mnie? – zapytał ostrożnie. – Jeszcze nie jest tak późno. – dodał pośpiesznie widząc moją minę.

- A wiesz, czemu nie? – odpowiedziałam ze śmiechem i wsiadłam do samochodu.

-----------

W następnej notce dużo Logana. ;D